ហើយបុរសនិងស្ត្រីទាំងអស់គ្រាន់តែជាអ្នកសម្តែង!
ពួកគេមានច្រកចេញ និងច្រកចូលរបស់ពួកគេ
ហើយបុរសម្នាក់ គាត់ដើរតួជាច្រើនឈុត នៅក្នុងពេលវេលារបស់គាត់
ការសម្តែងរបស់គាត់មានប្រាំពីរដំណាក់កាល។
នៅដំបូងឡើយជាទារក យំផងក្អែរផងក្នុងដៃរបស់គិលានុបដ្ឋាយិកា។
បន្ទាប់មក ជាកូនសិស្សបុិនយំ ជាមួយនឹងកាតាប
ហើយជាមួយនឹងទឹកមុខដ៏ស្រស់ថ្លាពេលព្រឹក
ធ្វើដំណើរដូចជាខ្យង មិនចង់ទៅសាលារៀន។
ហើយបន្ទាប់មក ក្លាយអ្នកចេះមានសេចក្តីស្នេហា
ដកដង្ហើមធំដូចជាគុកភ្លើង ជាមួយនឹងការនិទានសង្វេគ
ធ្វើឡើងដាក់លើចិញ្ចើមស្រីកំណាន់។
បន្ទាប់មកជាទាហាន
ពោរពេញទៅដោយការស្បថស្បែរចម្លែកៗ
និងទុកពុកចង្កាដូចជាខ្លារខិន
ច្រណែនឈ្នានីសរឿងកិត្តិយស
ងាយក្នុងការឈ្លោះប្រកែកគ្នា
ស្វែងរកកេរ្តិ៍ឈ្មោះឧត្តុងឧត្តម
សូម្បីតែគ្រោះថ្នាក់ ហើយនិងមិនបានស្ថិតស្ថេរ។
ហើយបន្ទាប់មក គឺភាពយុត្តិធ៌ម
ជាមួយនឹងក្បាលពោះមូលល្មម និងសម្បូរអាហារបរិភាគ
ជាមួយនឹងភ្នែកធ្ងន់ និងពុកចង្ការកោរស្អាតជាផ្លូវការ
ពោរពេញទៅដោយដំបូន្មានវ័យឆ្លាត ផ្សំនឹងមេរៀនទាន់សម័យ
ដូច្នេះហើយ គាត់សម្តែងឈុតមួយរបស់គាត់។
ដំណាក់កាលទីប្រាំមួយចាប់ប្រែប្រួល
ត្រឡប់មកភាពដើម ប្រៀបបាននឹងសម្បកនៃខ្លួនវិញ
មានវ៉ែនតាលើខ្ទង់ច្រមុះ និងស្បែករយាក
សម្លៀកបំពាក់គាត់ពីមុន ប្រែជាទូលាយ
ជើងរួមតូច សំឡេងមាំជាបុរស
ជាថ្មីម្តងទៀតឆ្ពោះទៅរកសំឡេងកុមារភាព
និងហួចនៅក្នុងសំឡេងរបស់គាត់។
ឈុតឆាកចុងក្រោយទាំងអស់
ដែលបញ្ចប់ប្រវត្តិសាស្រ្តពោរពេញដោយព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះ
គឺជាលើកទីពីរនៃភាពជាកូនក្មេង និងលែងដឹងអ្វីហើយ
អស់ធ្មេញ ភ្នែកងងឹត បរិភាគគ្មានរសជាតិ អស់អ្វីទាំងអស់។
As translated from As You Like It, Act II, Scene VII [All the world’s a stage
- William Shakespeare, 1564 – 1616 by Tharum Bun.*
Photographed by Tharum Bun
Speech: “All the world’s a stage” By William Shakespeare
(from As You Like It, spoken by Jaques)
All the world’s a stage,And all the men and women merely players; They have their exits and their entrances; And one man in his time plays many parts, His acts being seven ages. At first the infant, Mewling and puking in the nurse’s arms; And then the whining school-boy, with his satchel And shining morning face, creeping like snail Unwillingly to school. And then the lover, Sighing like furnace, with a woeful ballad Made to his mistress’ eyebrow. Then a soldier, Full of strange oaths, and bearded like the pard, Jealous in honour, sudden and quick in quarrel, Seeking the bubble reputation Even in the cannon’s mouth. And then the justice, In fair round belly with good capon lin’d, With eyes severe and beard of formal cut, Full of wise saws and modern instances; And so he plays his part. The sixth age shifts Into the lean and slipper’d pantaloon, With spectacles on nose and pouch on side; His youthful hose, well sav’d, a world too wide For his shrunk shank; and his big manly voice, Turning again toward childish treble, pipes And whistles in his sound. Last scene of all, That ends this strange eventful history, Is second childishness and mere oblivion; Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything.